SYMBIOTYCZNOŚĆ TWORZENIA
Instalacja była prezentowana w ramach wystawy Biennale WRO 2015 „Kultury kultywowane” w Centrum Sztuki WRO. Obecnie pokazywana jest w formie dokumentacji wideo na ramkach cyfrowych.
Nagroda Krytyków i Wydawców Prasy Artystycznej
Projekt Symbiotyczność tworzenia rozpoczął się w 2012 r. i jest przewidziany na co najmniej 20 lat, do około 2034 r.
Ideą projektu Symbiotyczność tworzenia było stworzenie dzieła, które nie byłoby jedynie artefaktem i popisem twórcy-demiurga, ale przede wszystkim dzieła żyjącego własnym życiem, dzieła uczestniczącego, interaktywnego i symbiotycznego z jego autorem, gdzie ten świadomie odejdzie od swojej demiurgicznej pozycji i stanie się jego bezkompromisową częścią. Czas życia dzieła natomiast, nie byłby ograniczony jedynie do czasu jego ekspozycji, ale starannie zaplanowana bezkompromisowa przyszłość projektu, pozwalałaby na jego wieloletnie funkcjonowanie i umożliwiałaby jego bezkolizyjną mobilność. To tak jakby stworzyć film, po obejrzeniu którego, wyjście z kina nie oznaczałoby jego końca.
W warstwie teoretycznej, włączając projekt do posthumanistycznego dyskursu na temat upadku dychotomii Natura-Kultura, poszerzony zostaje jego wydźwięk nie tylko o zniesienie cytowanego dualizmu – jednocześnie zniesiony zostaje klasyczny podział na twórcę i jego dzieło. Z kolei odniesienia do latourowskiej „Actor–Network Theory” nie są przypadkową zbieżnością akronimu ANT z mrówkami, ale jest to bardzo wyraźne przełożenie tej teorii na likwidowanie podziałów w omawianym projekcie i to co jest dla niego kluczowe i najważniejsze – jego wielowarstwową symbiotyczność.
Parafrazując Michela de Certeau, a dalej Michela Foucault, oczywiste jest, że tok mojego myślenia przy Symbiotyczności tworzenia jedynie zapisuje ślady mniej czy bardziej pewnych kroków na terenie od dawna już zasiedlonym. Mimo to, ten projekt zmienia mnie i zmienia także to, co myślałem, współtworzę, by się zmienić i zmienić swoje myślenie i już więcej nie myśleć tego, co myślałem uprzednio. W takim sensie moja praca zmienia nie tylko moje myślenie, ale również sposób postrzegania wszystkiego poza narcystycznym i egoistycznym „ja”. W tym, co wspólnie tworzymy bezsprzecznie, nie ma kompromisów i każde z nas, dany superorganizm i ja, osobno nic nie znaczymy i wręcz nie istniejemy bez siebie nawzajem jako dzieło. Odnaleźliśmy współcodzienność, którą wspólnie tworzymy.
Dźwięki emitowane przez mrówki – niesłyszalne ludzkim gołym uchem – są wielokrotnie wzmocnione, dzięki użyciu bardzo czułych mikrofonów kontaktowych. Dźwięki mrówek, na co dzień służą im do wzajemnego komunikowania się i przekazywania informacji o aktualnej sytuacji wewnątrz szklanych instalacji w inkubatorach.
Projekt składa się z czterech części: 1. Rekonstrukcja nie-ludzkiej kultury, 2. Królestwo współcodzienności, 3. Walka podziemna, 4. Po człowieku. Bio-Korporacje.
Budowa instalacji: Elvin Flamingo (Jarosław Czarnecki)
Budowa i życie wewnątrz instalacji: cztery superorganizmy – Atta sexdens (cz. 1), Oecophylla smaragdina (cz. 2), Camponotus vagus i Camponotus herculeanus (cz. 4)
(Jarosław Czarnecki »Elvin Flamingo«)
Elvin Flamingo aka Jarosław Czarnecki (PL), ur. 1967 r. W latach 1987–1991 studiował na Wydziale Malarstwa i Grafiki Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Gdańsku (obecnie Akademia Sztuk Pięknych, dyplom magisterski, 2004).
W latach 1999–2001 twórca i lider grupy Onion Center Club (ruch absurdystyczny oraz zespół grający jazz kakofoniczny). W latach 1988–2011 pracował jako grafik-freelancer.
Jako artysta zadebiutował w 2008 roku filmem paradokumentalnym o improwizacji muzycznej „Small Spaces”, który zdobył Złotą Nagrodę REMI (2009) na 42. Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Houston (USA) oraz został nominowany przez „TV Kino Polska” do tytułu „Offowe Odkrycie Roku”. Autor filmu o nieistniejącej grupie „Jothabelsi” (2009).
Inicjator akcji ocalenia szyldu z napisem „Sopot” z dworca PKP w Sopocie (2011) oraz autor instalacji „Dwaj ludzie z napisem Sopot” (2012), która zdobyła GRAND PRIX Gdańskiego Biennale Sztuki 2012 organizowanego przez Gdańską Galerię Miejską. Autor akcji „ratowania stoczniowego styropianu” ze Stoczni Gdańskiej (2013).
Założyciel Fundacji Sztuki Un Gusto A Miel, która wspólnie z Uniwersytetem Gdańskim współorganizowała przez kilka lat Międzynarodowy Festiwal Literatury i Teatru w Sopocie.
Stypendysta Prezydenta Miasta Gdańska (2010), Marszałka Województwa Pomorskiego (2012), Instytutu Adama Mickiewicza w Warszawie (2012), Prezydenta Miasta Sopotu (2013), Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego (2013/2014) oraz Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2015).
W latach 2011-2014 doktorant w Pracowni Działań Transdyscyplinarnych na Wydziale Rzeźby i Intermediów ASP w Gdańsku. Od roku 2012 wykładowca na tym wydziale. Projekt Symbiotyczność tworzenia to jego rozprawa doktorska.
Mieszka i pracuje w Sopocie.