MINIMAL VANDALISM

projekt wsparty przez Austriackie Forum Kultury w Warszawie

Dotykanie dzieł sztuki jest na wystawach zwykle zabronione. Jednak nie w wypadku pracy Minimal Vandalism, w której zakaz ten został dosłownie podeptany. Sceneria pracy, wnętrze Generali Foundation w Wiedniu, jest uosobieniem modernistycznej idei galerii sztuki, która – niczym neutralna powłoka white cube – ma jak najmniej wpływać na akt podziwiania sztuki. Gdyby tylko nie ta ogromna podłużna przestrzeń z betonowymi ścianami na środku, wzdłuż których ustawiono ciąg minimalistycznych rzeźb. Okazuje się bowiem po krótkiej prezentacji, że przestrzeń ta staje się prawdziwym parkurem dla nieoczekiwanego performansu, co zdradzają już rwące się ruchy kamery. Przez krótką chwilę na jednym z niewielu statycznych ujęć widać kamerę monitoringu, i zaraz zaczyna się spektakl: z głębi pomieszczenia pojawia się jadąca na deskorolce postać (Kilian Martin), który bierze rozbieg na ułożonych na sobie deskach, najwyraźniej chcący poddać rzeźby testowi wytrzymałości bądź przydatności. „Performer” bezlitośnie włącza kolejne obiekty – artystyczne czy też nie – do swoich akrobacji, sunie nad nimi, ślizga się po ich powierzchni lub brawurowo je przeskakuje. Towarzyszy temu potężny, odbijający się dźwięk, który tym bardziej burzy początkowe wrażenie cichych minimalistycznych rzeźb. W dynamicznie zmieniających się ujęciach widać na zbliżeniach zniszczenia wywołane przez kolejne akrobacje. Wydaje się, że obiekty raczej są przywracane do życia, niż niszczone przez zarysowania, ślady ślizgów i oddzielające się od ich powierzchni metalowe wióry. Spojrzenie kamery taksuje przestrzeń, wędrując wielokrotnie od szklanego mlecznego sufitu do magnezytowej kamiennej podłogi – krótkie, urywane jazdy kończą się jednak zawsze tam, gdzie znajduje się ich aktualny adresat: dzieła sztuki abstrakcyjnej, wytrząśnięte ze swojego kontemplatywnego snu tak nagłą sportową gwałtownością.

(Christian Höller)

Kay Walkowiak (AT), born 1980, studiował filozofię i psychologię na Uniwersytecie Wiedeńskim, fotografię i wideo art na wiedeńskiej Akademii Sztuk Plastycznych oraz sztukę i komunikację, rzeźbę i sztukę multimedialną na Uniwersytecie Sztuk Użytkowych w Wiedniu. Jest laureatem kilku nagród, m.in.: Theodor Körner Preis (2010), Otto Prutscher Preis (2008); otrzymał także stypendium Freda Adlmüllera (2006) oraz kilka stypendiów rezydencyjnych, m.in. w Banff (2014), Pekinie (2013) i Varansi (2013, 2015). Mieszka i pracuje w Wiedniu.