INWERSJA
Nagroda w Pierwszym Konkursie Najlepszych Dyplomów Sztuki Mediów (ex aequo)
opieka: dr Prot Jarnuszkiewicz (aneks do dyplomu pod opieką prof. Mirosława Bałki, Pracownia Działań Przestrzennych)
Wydział Sztuki Mediów
Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie
Praca traktuje o zależnościach pomiędzy jednostką a zbiorowością. Inspirację do niej stanowił chór grecki: jego wspólnotowość, szyk, unifikacja jednostki, uroczystość oraz uniwersalność przekazu. Centralny element greckiego przedstawienia – we współczesnej nauce o teatrze jest niemal wykluczony z rozważań na temat dramatu. W realizacji Mielcarek chór staje się widoczny i bardziej osobowy – artystka decyduje się na przestawienie przyjętych porządków, czyli tytułową „inwersję”.
Genezą pracy było wewnętrzne rozdarcie autorki między chęcią przynależności do masy, czy też określonej społeczności (w której wraz z unifikacją odczuwamy pewien rodzaj bezpieczeństwa) a byciem jednostką manifestującą swoją odrębność.
Bardzo ważna w kontekście pracy jest metoda movement choir Rudolfa Labana, polegająca na prostym ruchu unisono, jednakowym dla wszystkich tancerzy. Chóry unisono zostały zapomniane w Europie głównie za sprawą nazizmu, który korzystał z nich w kampanii wizerunkowej Hitlera.
Miejscem akcji jest stadion Słubickiego Ośrodka Sportu i Rekreacji w Słubicach – do 1945 roku znany jako Stadion Wschodniomarchijski – jeden z najstarszych stadionów w Europie Środkowej, dawniej należący do prawobrzeżnej dzielnicy Frankfurtu nad Odrą. Historycznie miejsce naznaczył przemawiający tam w 1932 roku Adolf Hitler. Regularnie odbywały się tam także igrzyska gimnastyczne oraz msze polowe gromadzące tłumy wiernych. O dodatkowej wartości tego miejsca stanowi przedziwna mieszanka geometrycznych kształtów obiektu sportowego z architekturą wzorowaną na amfiteatrze w Akwizgranie. Szczególnie charakterystyczna jest korona stadionu, czyli półkolista ściana poprzetykana arkadami z nieobrobionych bloków naturalnego kamienia.
Każda z dwóch projekcji ma ściśle określoną choreografię. Pierwsza prezentuje układ ruchów inspirowany działaniami jednostek dyrygujących zbiorowościami, takich jak policjant, stewardessa, dyrygent, ksiądz. Drugi materiał bazuje na układzie ruchów zaobserwowanych u zbiorowości i, w kontekście prezentowanych gestów, stanowi odpowiedź dla pierwszego.
Marta Mielcarek (PL), ur. 1990, absolwentka Wydziału Sztuki Mediów Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Zajmuje się fotografią oraz wideo.
Jej realizacje prezentowane były na wystawach międzynarodowych oraz krajowych m.in. Masquarade (Centrum Fotografii, Sztokholm), Images of the Academy (Ryga), Urbild/Abbild (Lokal_30, Warszawa), Fierds forever podczas Fotofestiwalu w Łodzi, Kohezja (Teatr Nowy, Warszawa), Wandaliza (BWA, Zielona Góra), Spokojna Tour-now (Mocak, Kraków), Akomodacja (Muzeum Sztuki Współczesnej, Mińsk), Ogólnopolska Wystawa Najlepszych Dyplomów Akademii Sztuk Pięknych 2014 (Wielka Zbrojownia, Gdańsk), Coming Out 2014 (Kamienica Raczyńskich, Warszawa).
Współpracowała z Teatrem Rozmaitości w Warszawie, Teatrem Baj w Warszawie, Teatrem Wielkim – Operą Narodową w Warszawie, Teatrem Powszechnym w Łodzi, Teatrem Nowym w Poznaniu.
Jest laureatką nagrody Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2013) oraz dwukrotną stypendystką Funduszu Popierania Twórczości przy Stowarzyszeniu Twórczości Autorów ZAIKS (2012, 2013). W 2014 roku zdobyła Nagrodę Rektorów w Ogólnopolskiej Wystawie Konkursowej absolwentów publicznych uczelni artystycznych „Najlepsze dyplomy 2014”. W tym samym roku zdobyła również nagrodę główną w Najlepszych Dyplomach Warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych Coming Out 2014.
Mieszka i pracuje w Warszawie.