CAPTIVES

„W każdym bloku marmuru widzę statuę tak wyraźnie, jak gdyby stała przede mną, ukształtowana i doskonała w pozie i działaniu. Muszę tylko ociosać toporne ściany, jakie więżą tę cudowną zjawę, aby ukazać ją oczom innych tak, jak widzą ją moje oczy. Najlepszy artysta ma tylko tę myśl zawartą w marmurowej skorupie; ręka rzeźbiarza może tylko zdjąć zaklęcie i uwolnić figury drzemiące w kamieniu. Prawdziwe dzieło sztuki jest bowiem tylko cieniem boskiej doskonałości.” — Michelangelo (1501)

Captives to seria cyfrowych i fizycznych rzeźb, będących współczesną interpretacją nieukończonego cyklu Prigioni (1513-1534) Michała Anioła i jego techniki „non-finito”. Praca bada napięcie i równowagę pomiędzy formą a materią, perfekcyjnymi obiektami stworzonymi przez człowieka, a złożonymi, chaotycznymi formami, jakie tworzy natura. Odwołując się do renesansowej rzeźby, cykl ten koncentruje się na zagadnieniach rozciągających się od czystej figuratywnej reprezentacji do artykulacji materii jako takiej. Jak w oryginalnym cyklu Prigioni, klasyczne figury pozostały nieukończone, dokumentując prawdziwą historię swojej kreacji i transformacji.

Funkcje i procesy matematyczne opisują wygenerowane komputerowo formacje geologiczne, przeobrażające się bez końca w klasyczne figury. Sterowane komputerem przemysłowe roboty wycinają bryły geometryczne będące wynikiem tych procesów, tworząc w ten sposób naturalnej wielkości „nieukończone” rzeźby.

Quayola (IT/UK), artysta wizualny mieszkający i pracujący w Londynie, zajmuje się badaniem dialogu i nieprzewidywalnych kolizji, napięć i równowagi pomiędzy tym, co prawdziwe i sztuczne, figuratywne i abstrakcyjne, stare i nowe. Jego prace wykorzystują fotografię, geometrię, oparte na czasie cyfrowe rzeźby oraz imersywne audiowizualne instalacje i performansy. Były prezentowane m.in. na Biennale w Wenecji, w Victoria & Albert Museum i British Film Institute  w Londynie, Park Ave Armory w Nowym Jorku; La Gaite Lyrique w Paryżu; MNAC w Barcelonie; Grand Theatre w Bordeaux; Palais des Beaux Arts w Lille; Paco Das Artes w Sao Paulo; podczas Triennale w Mediolanie oraz festiwalach Sonar w Barcelonie; Elekra w Montrealu; Ars Electronica w Linzu i Clermont Ferrand Film Festival.